กับดักนางมาร
เพราะรักนางจึงต้องร้าย แม้ตายก็มิอาจเพียงพอ... รังเกียจนักใช่หรือไม่! นางจะทำให้แม่ทัพใหญ่ที่ใครต่อใครหลงชื่นชมต้องยอมสยบแทบเท้านางให้จงได้!
ผู้เข้าชมรวม
54,308
ผู้เข้าชมเดือนนี้
46
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
หวังหลี่เฟิงครุ่นคิดหาคำตอบ
แม้ตัวเขาเพิ่งสิบเจ็ดส่วนนางย่างสิบสี่ แต่ความรักนั้นหาได้แบ่งแยกอายุ
“หากข้าสอบจอหงวนเสร็จแล้วจะรีบกลับมารับเจ้า”
“เจ้าไม่รังเกียจหรือที่ข้าเป็นสตรีแห่งทุ่งหญ้า?”
“สตรีแห่งทุ่งหญ้าแล้วอย่างไร”
เขาย้อนถามเห็นสีหน้าราวจะร้องไห้ของนางจึงเอ่ยปลอบ “แท้จริงแล้วข้ารังเกียจตัวเองมากกว่าที่...”
“ที่อะไร”
นางเหลือบตามองบุรุษหนุ่ม
ดวงตาฉายแววฉงนและพบว่าสองมือโดนเขากอบกุมไว้หมดแล้ว “ตอบข้ามาสิว่าเหตุใดเจ้าจึงรังเกียจตัวเอง”
หวังหลี่เฟิงเผยอยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ย
“สักวันเจ้าจะเข้าใจในตัวข้า ถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้เองว่าเหตุใดข้าจึงพูดเช่นนั้น”
“หากวันหน้าเจ้าได้ดิบได้ดีจะไม่เสียใจหรือที่แต่งกับข้า”
“ข้าจะไม่เสียใจ
แต่ตอนนี้ข้ามีสิ่งยิ่งใหญ่ที่ต้องทำให้สำเร็จ” เขาตอบไม่ลังเล
“ข้ารู้...
ข้าจะรอ”
“ขอเพียงเป็นความสมัครใจ
แม้ต้องประสบหายนะเก้าคราข้าก็ไม่เสียใจ
ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าทุกสิ่งเกิดจากความสมัครใจของข้า”
“หายนะเก้าครา?
ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน”
“หายนะเก้าคราคือบทกวีของชีหยวน
เขาเป็นคนที่ข้ายกย่องนับถือ”
“เช่นนั้นข้าจะจำไว้”
นางว่าจบก็ซบหน้ากับบ่าแข็งแรงของบัณฑิตหนุ่มพลันน้ำตาไหลพราก
นางไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้ แต่เมื่ออยู่กับเขาผู้นี้แล้วนางกลับแตกต่างไป
คำพูดของเขา...
น้ำเสียงของเขา...
กิริยาของเขาทำให้นางพร้อมเชื่อทุกสิ่ง...
เพียงภาพผ่านของคนในความทรงจำเมื่อหกปีก่อนกลับเข้ามา
ก็ทำให้เยี่ยหย่งอี้ก้าวตามโดยไม่รั้งรอ
มือกระชับมั่นดาบหงส์คมคู่ที่สังเวยชีวิตผู้คนมานักต่อนัก
หายนะเก้าครา...
บทกวียุคจ้านกว๋อที่นางยังคงท่องย้ำความโง่งมที่หลงคารมคนลวง
นางจะทำให้คนผู้นี้ได้ลิ้มรสหายนะอีกคราในวันนี้!
นางยื่นดาบให้คนผู้นี้ด้วยมืออันสั่นระริก
ดวงตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองอย่างลังเลเมื่อเขารับดาบนั้นไว้ในมือ
ครานี้นางคิดลองใจเขา
ต่อไปจะอยู่ก็ได้ จะตายก็ไม่มีสิ่งใดติดค้าง
ผลงานอื่นๆ ของ พิมมาศ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พิมมาศ
ความคิดเห็น